Wala bitaw ko nakalimot, pero daghang kinahanglan antuson aron lang nga di makalimot. Daghang mga likayang kagubot sa utok, nga usahay sa mga pamaagi nga dili sayon masabtan. Pasayloa ko. Wala gituyo nga sa mga niaging oras nga gihatag nako aron lang madaganan ang mga panghinumdom nga dala sa imong kawal-an sa akong duol, ako nagpadala . . . bisag asa, basta wala lang ang kahidlaw, ang kasubo, nga tungod nga naa ka sa layo.
Sa matag adlaw, mulabay ka sa akong pamalandong, usahay nagngisi, usahay suko, ug kanunay subo . . . imong mga mata nga nangita na lang ug laing makit-an aron lang mabalik ang sa una nga kalipay. Pasayloa ko. Kung dili ako ang nakadala sa kanindot sa imong kinabuhi. Dulom-dulom usahay. Nakakita ka ug kaanyag sa laing mga mata. Ako nidagan na lang. Padulong sa dagat. Didto, makatago ang luha. Parat man ang duha. Ang luha. Ang dagat.
Sa ako nasaag na, samtang naghangad sa mga panganod, naa’y nakakita nako. Nangutana sa akong pangalan. Gibira ko niya pabalik sa yuta. Gikuptan niya ang akong mga kamot ug nagpaabot mi sa pagtunob sa adlaw. Ang mga panganod nagkahiusa ug nanayaw sama sa mga lain-lain nga pintal nga hinay-hinay nga nagpa ila-ila sa matag usa. Hinay-hinay nga nipaubos ang adlaw hangtod sa matutokan na sa mga mata nga dugay na nangita ug kahayag. Padulong naman sad ang buwan.
Hangtod sa nawala na ang adlaw ug naabot na ang mga bituon, nagkuyog mi, nga murag wala’y nilabay nga oras . . . Hangtod sa namiyong na lang ang mga mata ug ila.
Asa ta padulong?
Bisag asa, migo, basta kuyog ta.ü
No comments:
Post a Comment