Recoil

Huwata ko, kung asa hilom ang tanan . . . kung asa nagtapok ang mga engkanto nga ang hangin, ang dagat, ang mga puno lamang ang nakahibaw sa ilang mga ngalan. Sa matag adlaw nga nagpaabot ka nga sugaton ka sa adlaw samtang ang buwan padung na ug piyong sa iyang mata, pagpaabot sad nako. Paminawa ang mga balod, migo . . . gikan pud na sila dire . . . Usa aning mga adlaw, huwata nga dalhon ko balik sa mga balod padulong sa baybayon kung asa naa ka.

Mahadlok ko. Tanan nahanaw na . . . ang gahapon, ang akong tanan nahibaw-an, ang mga tawo nga sa una gihigugma . . . wala na’y makapahilom sa akong mga hikbi kundi ang imong tingog . . . hinay man usahay. Naghuna-huna ko nga basin usa nga rason nganong ikaw man kay tungod sa akong romantisismo . . . mas lisod makab-utan, mas pilion nuon ug paningkamutan nga maabot. Ugaling lang usahay, kung magkaduol na ko, birahon ko balik sa mga kahadlok. Migo, pagbuhat ta ug atoang kalibutan . . . kung asa magsige lang ta ug pagpalayag sa mga tabanog samtang ang hangin nakigduwa sa mga panganod. Adto ta kung asa atong problema kay nganong kinahanglan man gud nga maabot ang ngitngit ug kuhaon ko sa mga damgo gikan sa kalibutan kung asa naa ka. Pero kanang kahibaw ta nga inig kabuntag balik, pagbalik sa kahayag, naa ra gihapon ka sa akong tupad.

Huwata ko. Huwata nga sama sa mga nindot nga butang nga mahanaw sa pag-agi sa panahon, ang kaning kahadlok, nga dugay na nakong kauban mao nga lisod buhian, mahanaw na pud . . .